Τα πράγματα που λειτουργούν καλά και είναι εύκολο στη χρήση τείνουν να γίνουν αυτά που αντέχουν. Πράγματα που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε και να εξοικειωθούμε με αυτά αποτυγχάνουν και αργά ή γρήγορα δεν χρησιμοποιούνται πλέον.

Έτσι, είναι περίεργο το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ηγετών του κλάδου της ναυτιλίας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η παγκόσμια ρύθμιση θα μπορούσε να είναι η μόνη επιλογή, ειδικά όταν είναι σαφές ότι η ναυτιλία έχει τουλάχιστον όσες περιφερειακές και πολιτιστικές διαφορές όπως οποιοσδήποτε άλλος κλάδος.

Εξάλλου, κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι ο κλάδος λειτουργεί σύμφωνα με οποιοδήποτε άλλο καθολικό πρότυπο με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.

Όπως θα γνωρίζει όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, η κατάρτιση παγκόσμιων προτύπων είναι γεμάτη δυσκολίες. Η δίκαια επιβολή είναι σχεδόν αδύνατη, αν πιστέψουμε τα αποδεικτικά στοιχεία εκείνων που αντιμετωπίζουν το πιο δύσκολο κομμάτι.

Είναι ατυχές για τον ΔΝΟ που η πανδημία συνέπεσε με την εμφάνιση της παγκόσμιας συναίνεσης μετά το 1945, αλλά η ατυχία μέσω της τρέχουσας γεωπολιτικής κατάστασης δείχνει ότι κάποια ρήξη ήταν σχεδόν αναπόφευκτη. Η μεταβαλλόμενη ισορροπία δυνάμεων στο παγκόσμιο εμπόριο, την τεχνολογία και την άμυνα το επιβεβαιώνει.

Σε έναν κόσμο που εμπορεύεται ελεύθερα μερικές φορές αλλά κυρίως σε μεγάλες ποσότητες, φαίνεται λογικό ότι εάν ένα μεγάλο εμπορικό μπλοκ θέλει να επιβάλει τα υψηλότερα δυνατά περιβαλλοντικά πρότυπα όπως την τιμή του επιχειρείν, θα το κάνει είτε μας αρέσει είτε όχι.

Δεν θέλουμε να πούμε ότι το σχέδιο της ΕΕ για τη ναυτιλία με το Σύστημα Δικαιωμάτων Εκπομπής Αερίων του Θερμοκηπίου είναι καλή ιδέα. Όπως έχουμε δει και στο παρελθόν , και ενώ δεν υπάρχει παγκόσμιο σύστημα, ένα περιφερειακό σύστημα Σύστημα Δικαιωμάτων Εκπομπής Αερίων του Θερμοκηπίου δεν θα λειτουργούσε χωρίς συνεργασία με άλλα περιφερειακά προγράμματα.

Σε αυτή την περίπτωση ίσως οι Ευρωπαίοι, Αμερικανοί ή Ασιάτες ιδιοκτήτες θα αισθάνονταν ευτυχείς να πληρώνουν σε ένα περιφερειακό ταμείο που μπορεί να κατευθύνει τα χρήματα εκεί όπου είναι πιο αναγκαία και να τα διαχειρίζεται με τρόπο που να τους κάνει να συνεισφέρουν.

Ωστόσο, σε ένα κόσμο όπου η ακανόνιστη επιβολή σημαίνει ότι στην πραγματικότητα τα διπλά πρότυπα υπάρχουν ήδη παρά τις καλύτερες προθέσεις της κανονιστικής αρχής, ίσως τα κέντρα περιφερειακών κανονισμών να είναι καλύτερα από το τίποτα.

Δέχομαι πλήρως ότι αυτό θα αποτελέσει μη δημοφιλή πρόταση για πολλούς λόγους. Ένα σύστημα δύο ή τριών επιπέδων ενέχει τον κίνδυνο του εμπορικού πλεονεκτήματος τουλάχιστον και έλλειψη περιβαλλοντικής προστασίας, όπου αναμφισβήτητα είναι περισσότερο απαραίτητη. Υπάρχουν επίσης επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη, τις δεξιότητες και την ανάπτυξη ικανοτήτων.

Αλλά ο κόσμος που μας έδωσε παγκόσμιους κανονισμούς ως από θέση επιλογή αλλάζει και αναμφισβήτητα εξαφανίζεται. Πρώτον, η ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι η ικανότητα της ναυτιλίας και, συνεπώς, οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου θα συνεχίσουν να αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς στο μέλλον έχει μεταβληθεί από την απαλλαγή από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και από τον COVID.

Ακόμα κι έτσι, οι πιθανότητες ο ΔΝΟ να συμφωνήσει γρήγορα οτιδήποτε πέρα από τα μέτρα ενεργειακής απόδοσης είναι ελάχιστες· ας μην ξεχνάμε ότι χρειάστηκε μια δεκαετία για να μετατραπεί η αναθεώρηση του παραρτήματος VI της Marpol σε ΙΜΟ2020.

Η πρόοδος για την ατζέντα απαλλαγής από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα είναι αργή. Το ρυθμιστικό κενό που προκαλείται από τις σχετικές ταχύτητες στη δράση της ΕΕ και του ΔΝΟ θέτει το ερώτημα εάν ο κλάδος θα πρέπει να περιμένει μια παγκόσμια λύση ενώ θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι περιφερειακές λύσεις.

Το επιχείρημα ότι πρέπει να “αφήσουμε τις κορυφαίες χώρες να ηγηθούν” στη θέσπιση προτύπων δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια διάκρισης σε βάρος των αναπτυσσόμενων χωρών ή περιφερειών. Ωστόσο αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ότι δεδομένου ενός αρκετά αμφιλεγόμενου θέματος, τα μέλη του ΔΝΟ μπορεί να πάρουν όλο το χρόνο στον κόσμο και να εξακολουθούν να παράγουν αποτελέσματα που δεν ευχαριστούν όλους.

Ορισμένες ευθύνες πρέπει επίσης να αποδοθούν στις εθνικές κυβερνήσεις που κρύβονται πίσω από τη διαδικασία του ΔΝΟ ως έναν τρόπο καθυστέρησης της αντιλαϊκής ή δαπανηρής ρύθμισης. Μερικά από αυτά είναι αναπτυσσόμενα κράτη, άλλοι βάζουν πυραύλους στο διάστημα, έτσι είναι απολύτως πρόθυμοι να αφιερώσουν τους απαραίτητους πόρους όταν το επιλέξουν.

Ο αλλαγμένος κόσμος στον οποίο ζούμε περιλαμβάνει επίσης μηχανισμούς της αγοράς που επιδιώκουν να εξαρτούν την πρόσβαση στη χρηματοδότηση από τη βελτίωση των περιβαλλοντικών επιδόσεων. Αν η έλλειψη πρόσβασης σε κεφάλαια αναγκάζει τους παίκτες που δεν δεσμεύονται για τη μείωση των επιχειρήσεων άνθρακα να βγουν από την αγορά, είναι πραγματικά κάτι κακό; Η EEXI μπορεί να κάνει κάτι παρόμοιο ούτω ή άλλως.

Πρόσφατες σκέψεις δείχνουν ακόμη και ότι οι νέοι παίκτες μπορεί να έρθουν στην μετά -COVID ναυτιλία και να την ταρακουνήσουν. Μένει να το δούμε, αλλά θα μπορούσαν να δημιουργηθούν πιο έξυπνοι τρόποι για τη χρηματοδότηση, που θα έδιναν τη δυνατότητα στις ανεπτυγμένες χώρες να θεσπίσουν κανονισμούς και ακόμη και να δημιουργήσουν πόρους που μπορούν να μεταφερθούν σε αναπτυσσόμενες χώρες;

Πριν από την πανδημία, η ιδέα ότι ο κλάδος της ναυτιλίας θα συνεργαστεί σε οποιοδήποτε άλλο εκτός από το υψηλότερο επίπεδο θα ήταν υπερβολή. Τώρα, φαίνεται ότι ορισμένοι πλοιοκτήτες, συμπεριλαμβανομένων των μελών του Παγκόσμιου Ναυτιλιακού Φόρουμ πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να εξετάσουμε συλλογικά τις περιφερειακές λύσεις για την πρόοδο.

Φαίνεται σχεδόν αιρετικό να το προτείνουμε, αλλά ίσως είναι λογικό να καθορίσουμε πώς θα μπορούσαν να είναι τα περιφερειακά συστήματα, τα οποία διαχειρίζονται τοπικά και ανταποκρίνονται στις τοπικές συνθήκες, και αν θα ήταν πραγματικά πολύ χειρότερα από αυτά που έχουμε τώρα.