Γνωρίζουμε ότι για τους οργανωμένους ανθρώπους, τα Χριστούγεννα ξεκινούν νωρίς. Αλλά για τον ιερέα της Αποστολής για τους ναυτικούς (Mission to Seafarers) του λιμένα της Νότιας Ουαλίας Mark Lawson-Jones, η προετοιμασία για την εορταστική περίοδο σημαίνει ότι ξεκινά την ετήσια αναζήτησή του για σοκολάτες και μπισκότα καλής ποιότητας στα μέσα Οκτωβρίου.

Τα καλούδια έχουν περιτύλιγμα ως μέρος των χριστουγεννιάτικων πακέτων που η αποστολή μεταφέρει στους ναυτικούς. Ο Mark ξοδεύει λίγο από αυτόν τον χρόνο προσπαθώντας και συνήθως αποτυγχάνοντας να κάνει τους διευθυντές των σούπερ μάρκετ να χορηγήσουν στη φιλανθρωπική οργάνωση κάποιο είδος έκπτωσης.

Στα μέσα Οκτωβρίου κάποιοι ναυτικοί αρχίζουν να μιλούν για τα Χριστούγεννα, αλλά φέτος είναι διαφορετικά. Οι περισσότεροι ναυτικοί αποχωρούν πριν ή μετά τα Χριστούγεννα, αλλά μερικοί λένε στην Αποστολή ότι έχουν παρατείνει τα συμβόλαιά τους για ένα ή δύο μήνες για να εξασφαλίσουν ότι θα είναι στο σπίτι για τα Χριστούγεννα.

Ένας ναυτικός του είπε: «Θα είμαι στο πλοίο για 10 μήνες, έτσι ώστε να μπορώ να είμαι σπίτι τα Χριστούγεννα με την οικογένειά μου για πρώτη φορά σε έξι χρόνια», προσθέτοντας: «Έχω μικρά παιδιά και δεν μπορώ να συνεχίσω να χάνω τα Χριστούγεννα, δεν θα έχω αναμνήσεις».

Μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου, ο Mark θα έχει αρχίσει να δίνει δώρα στους ναυτικούς για να τα κρατήσουν μέχρι τα Χριστούγεννα, φτάνοντας σε κάθε πλοίο με αρκετά για όλους, κάτι που χρειάζεται ταχύτητα και ευελιξία, καθώς οι χρόνοι και οι καιρικές συνθήκες είναι απαράδεκτα μεταβλητές.

Τον πρώτο χρόνο που εργάστηκε για την Αποστολή ο Mark πέρασε μια καλοκαιρινή μέρα οδηγώντας γύρω από τα λιμάνια της περιοχής του για να επισκεφθεί πλοία. Κατά τύχη οδήγησε σε μια ήσυχη και σπάνια χρησιμοποιούμενη αποβάθρα και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο που περίμενε να φτάσει ένα ανταλλακτικό.

Με χρόνο στη διάθεσή του, το πλήρωμα ήταν στην ευχάριστη θέση να εξηγήσει πόσο καλό ήταν να έχουν μερικές ήσυχες μέρες για να επισκεφθούν την πόλη και να μην χρειαστεί να πλεύσουν αμέσως. Σύντομα εμφανίστηκε ο καπετάνιος, ένας ενθουσιώδης και καλοπροαίρετος χαρακτήρας, ο οποίος πρόσφερε περισσότερο καφέ και συνέχισε να λέει ιστορίες για τη ζωή του στη θάλασσα.

Είπε στον Mark για τις ημέρες του σε μεγάλα πλοία, ταξιδεύοντας τον κόσμο σε λιμάνια που χρειάστηκαν εβδομάδες για να εκφορτώσουν το φορτίο και πώς πέρασαν το χρόνο τους περιμένοντας να πλεύσουν ξανά. Μιλώντας για τη διαφορά που έχει κάνει το διαδίκτυο, είπε ότι ήταν καλό που οι ναυτικοί μπορούν να μιλήσουν με τις οικογένειες, αν και σημείωσε ότι αυτό σημαίνει λιγότερο κοινωνικό χρόνο μαζί ως πλήρωμα.

Τελικά σηκώθηκε για να φύγει και υποθέτοντας ότι ο Mark θα το έκανε το ίδιο, είπε: «Θα ήμουν νεκρός αν δεν υπήρχε ο ιερέας της  Αποστολής, κάνεις καλή δουλειά». Κάθισε πίσω, λέγοντας χωρίς να πει κάτι για αυτό που φαινόταν σαν μια ηλικία. Σιγά-σιγά, η ιστορία ξεδιπλώθηκε. Ήταν μια πολύ διαφορετική ιστορία από αυτές που είχε ακούσει νωρίτερα.

Ήταν στη θάλασσα για σχεδόν μια δεκαετία όταν παντρεύτηκε και παρόλο που έλειπε για πολλούς μήνες, φαινόταν ότι το ζευγάρι έκανε τον γάμο να λειτουργήσει. Τελικά, αυτός και η σύζυγός του υποδέχτηκαν το πρώτο τους παιδί και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Σκεφτόταν τακτικά να αφήσει τα βαθιά νερά, τα σκάφη που ταξίδευαν στο εξωτερικό και να προσπαθήσει να εργαστεί σε τοπικό επίπεδο. Είχε λίγο χρόνο στο σπίτι πριν από το επόμενο συμβόλαιό του και έκανε έρευνες, αλλά τίποτα δεν ήταν προς το παρόν διαθέσιμο. Υπογράφοντας αυτό που ήλπιζε ότι θα ήταν το τελευταίο του μακροχρόνιο συμβόλαιο, αποχαιρέτησε την οικογένειά του και πήγε στη θάλασσα, για να κερδίσει χρήματα για να αποταμιεύσει για την αγορά νέου σπιτιού και να επενδύσει στο μέλλον της οικογένειάς του.

Ένα μήνα αργότερα, καθώς ήταν έτοιμος να αποπλεύσει από ένα μακρινό λιμάνι, έλαβε μήνυμα. Ήταν από τη γυναίκα του, που του έλεγε ότι θα έφευγε και θα έπαιρνε το παιδί τους. Εξήγησε ότι λυπόταν και ότι ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο ήταν να παντρευτεί κάποιον με τον οποίο θα περνούσαν μόνο το ένα πέμπτο του χρόνου τους μαζί. Είπε ότι λυπάται και του ζήτησε να προσπαθήσει να καταλάβει.

Δύο εβδομάδες αργότερα, ήταν Χριστούγεννα, και το πλοίο έπλεε στα βάθη του ωκεανού. Πήγε στην τραπεζαρία για να φάει με το υπόλοιπο πλήρωμα και επέστρεψε στην καμπίνα του. Δεν είχε κοιμηθεί καλά μετά τα δυσάρεστα νέα, μέσα στην αναταραχή δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και ένιωθε ότι δεν υπήρχε μέλλον γι ‘αυτόν. Αποφάσισε να αυτοκτονήσει και σχεδίασε πώς θα το έκανε.

Καθώς καθόταν στο σκοτάδι, θυμήθηκε ένα χριστουγεννιάτικο δώρο που ο ιερέας της Αποστολής για τους Ναυτικούς είχε παραδώσει αρκετές εβδομάδες νωρίτερα, το οποίο είχε υποσχεθεί να κρατήσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Αναζητώντας το, το άνοιξε και βρήκε μερικά σοκολατάκια, μια χτένα, λίγο σαπούνι και ένα στυλό, μολύβι και ένα σημειωματάριο. Υπήρχε επίσης μια μικρή κάρτα, με μια εικόνα του Ιπτάμενου Αγγέλου, το άμεσα αναγνωρίσιμο σύμβολο της οργάνωσης. Μέσα στην κάρτα υπήρχαν αρκετές υπογραφές από τους εθελοντές του σταθμού, οι οποίοι του ευχήθηκαν Καλά Χριστούγεννα και τον ευχαρίστησαν για όλα όσα έκανε στη θάλασσα.

Είπε ότι έκλαιγε για ώρες. Όταν σκεφτόταν ότι θα σταματούσε, τον κατέλαβε ένα άλλο κύμα συναισθημάτων, και ήταν, για άλλη μια φορά, στο έλεος μιας βαθιάς και επώδυνης λύπης. Τελικά, αποκοιμήθηκε και ξύπνησε αργά το βράδυ των Χριστουγέννων. Ενώ ήταν σε επιφυλακή, αποφάσισε να παραμείνει ασφαλής μέχρι το τέλος του ταξιδιού και στη συνέχεια να σκεφτεί ξανά. Πολλά χρόνια αργότερα, ήταν σε θέση να αφηγηθεί αυτή την ιστορία, σε μια απομακρυσμένη αποβάθρα, μια ηλιόλουστη μέρα, αφού είχε πει πολλές ιστορίες καλής ζωής.

Ο καπετάνιος εξήγησε ότι τα δώρα δεν έλυναν κανένα από τα προβλήματά του, αλλά συγκινήθηκε από το γεγονός ότι κάποιος είχε αφιερώσει χρόνο για να κάνει κάτι ιδιαίτερο, μόνο γι ‘αυτόν, έτσι ώστε η ημέρα των Χριστουγέννων να μην είναι άλλη μια μέρα, ειδικά τόσο μακριά από το την πατρίδα.

Ο Mark λέει ότι ιερείς σαν αυτόν ελπίζουν και προσεύχονται στα μικρά πράγματα, η Αποστολή να μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά. «Συνεχίζουμε να επισκεπτόμαστε πλοία, να ακούμε την αλήθεια για τη ζωή των ναυτικών, ώστε να τους δείχνουμε ότι τους εκτιμούμε, γιατί χωρίς αυτούς ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός».