Η ψηφιοποίηση και η απεξάρτηση από τον άνθρακα θα είναι τα καθοριστικά ζητήματα για τη ναυτιλία στο επόμενο τέταρτο του αιώνα. Ωστόσο, η κλίμακα της αλλαγής που δημιουργούν υπόσχεται ένα τρίτο ζήτημα: πώς θα διαχειριστούμε τη μεταμόρφωση σε τέτοια κλίμακα χωρίς να διακυβεύεται η ασφάλεια.

Νέα σχέδια σκαφών, νέες διαδικασίες και τεχνολογίες και εντελώς νέα καύσιμα είναι οι αλλαγές που θα έπρεπε κανονικά να εξελιχθούν επί δεκαετίες με τον κανονισμό να προπορεύεται. Η ταχύτητα της ψηφιακής ανάπτυξης και το χρονοδιάγραμμα της απεξάρτησης από τον άνθρακα ανατρέπει αυτήν την προσέγγιση, με τον κλάδο να κινείται μπροστά από τους κανόνες, χρησιμοποιώντας την αποδοχή νέων εννοιών και την επαλήθευση της ισοδυναμίας ανά κατηγορία και σημαία.

Ενώ ιστορικό ασφαλείας του κλάδου συνέχισε να βελτιώνεται με τον καιρό. δεν μπορεί να υπάρξει εφησυχασμός, ενόσω τα πλοία συνεχίζουν να προσαράζουν ή να αντιμετωπίζουν την απώλεια φορτίου. Πιο πολλά, αν και έχουν αναφερθεί πολύ λιγότερες φορές είναι τα χτυπήματα και γρατσουνιές, οι παρ ‘ολίγον συγκρούσεις και πολύ κοντινοί ελλιμενισμοί που είναι η ουσία των καθημερινών επιχειρήσεων.

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός απαιτεί μεγαλύτερη ενοποίηση των συστημάτων, ενώ η μετατροπή σε ουδέτερη από άνθρακα ναυτιλία απαιτεί συνεργασία και αυξημένη διαφάνεια. Και τα δύο απαιτούν όχι μόνο ρύθμιση, αλλά μια κουλτούρα συνεχούς μάθησης.

Φανερά ανήσυχος σχετικά με το ότι ο κλάδος μπορεί να προχωρήσει πέρα από την ικανότητα των θεσμικών οργάνων και των ρυθμιστικών αρχών να κάνουν τη δουλειά τους η εταιρεία νηογνωμόνων DNV GL προειδοποίησε πρόσφατα ότι ο κλάδος ενδέχεται να μην είναι πλήρως σε θέση να αναγνωρίσει και να διαχειριστεί τους συναφείς κινδύνους για την ασφάλεια.

Η σύνθετη, καινοτόμος τεχνολογία είναι το κλειδί για την προώθηση των μετασχηματισμών, αλλά η ασφάλεια εξαρτάται από την ολιστική διαχείριση κινδύνου για την αντιμετώπιση των τεχνικών, καθώς και των ανθρώπινων και οργανωτικών στοιχείων που συμβάλλουν στην ασφάλεια και δικαιολογούν την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο.

Η ψηφιοποίηση αυξάνει την πολυπλοκότητα του συστήματος και εισάγει νέους τρόπους εργασίας και συνεργασίας. Το γεγονός αυτό καθιστά παραδοσιακές μεθόδους διαχείρισης κινδύνων ανεπαρκείς για ένα μοντέλο στο οποίο οι οργανισμοί έχουν γίνει ένα συνονθύλευμα κεντρικών και διάσπαρτων ομάδων που περιλαμβάνουν πολλούς ενδιαφερόμενους φορείς.

Αυτή η νέα και πιο σύνθετη εικόνα κινδύνου πρέπει να καταστεί σαφέστερη και να θεσπιστούν κατάλληλοι έλεγχοι κινδύνου όπως προτείνει η DNV GL, εστιάζοντας στην πολυπλοκότητα της καινοτόμου τεχνολογίας, είναι κεντρικής σημασίας, αλλά ανεπαρκής μεμονωμένα.

Όπως ήταν αναμενόμενο (για την τακτική τους αναγνώστες τουλάχιστον), πιστεύει ότι η επιτυχία της μετάβασης εξαρτάται από τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα δε, βασίζεται στην κατανόηση του τι χρειάζονται οι άνθρωποι για να ασκήσουν τις δημιουργικές, εποικοδομητικές ικανότητες, και τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων που απαιτούνται για ασφαλείς επιχειρήσεις.

Θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα για τους ανθρώπους να εργάζονται παράλληλα με την τεχνολογία, έτσι ώστε να μπορούν να παρακολουθούν και να κατανοούν τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση. Αυτό δεν αφορά μόνο τα μέλη του πληρώματος, αλλά και τους μηχανικούς συντήρησης, τους προμηθευτές, τους σχεδιαστές, τους διευθυντές και τις ρυθμιστικές αρχές, τα άτομα που μπορούν να συμπληρώσουν τα σχόλια από τα τεχνικά συστήματα με τη δημιουργικότητα, τις ικανότητες επίλυσης προβλημάτων και τις επιχειρησιακές τους γνώσεις, υπό την προϋπόθεση ότι έχουν έγκαιρη πρόσβαση σε σχετικές πληροφορίες.

Η ανάλυση της DNV GL προβλέπει δύο κύριες αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής των θαλάσσιων δραστηριοτήτων. Η πρώτη αλλαγή είναι ότι με αυξημένη συνδεσιμότητα και καθώς η τεχνολογία συνεχίζει να ωριμάζει, περισσότερες λειτουργίες που διεξάγονται σήμερα στα πλοία θα μετακινηθούν στην ξηρά. Κατά δεύτερον, η εταιρεία αναμένει να δει περισσότερες «διάσπαρτες ομάδες» με λειτουργίες που εκτελούνται επί του παρόντος σε μία τοποθεσία, που ορίζεται για μέλη της ομάδας σε διαφορετικά μέρη.

Η συγκέντρωση των λειτουργιών, με ομάδες διάσπαρτες μεταξύ των σκαφών και των τοποθεσιών στην ακτή επιφέρει την αλλαγή στους παραδοσιακούς τρόπους εργασίας. Μπορεί να εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ευθύνη, τη λογοδοσία, τις επικοινωνιακές ανάγκες ή τις απαιτήσεις επάρκειας. Συνεπώς, ο επιτυχής συνδυασμός της συγκέντρωσης και της διασποράς εξαρτάται από τη σταθερή κατανόηση του ρόλου του ανθρώπινου στοιχείου στο ψηφιακό μέλλον και απαιτεί μια δομημένη διαδικασία «κατανομής λειτουργιών» και μια ανθρωποκεντρική εστίαση στον σχεδιασμό.

Για δεκαετίες, η ανάπτυξη της αυτοματοποίησης στον κλάδο της ναυτιλίας αφορούσε την τεχνολογία που αντικαθιστά τον άνθρωπο, αν υποτεθεί ότι λιγότερο ανθρώπινη παρέμβαση μπορεί να ωφελήσει την ασφάλεια. Ωστόσο, η χρήση περισσότερης τεχνολογίας δεν οδηγεί αναγκαστικά σε μείωση του ανθρώπινου λάθους. Είναι εξίσου σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως το ανθρώπινο στοιχείο μπορεί να αντισταθμίσει τους τεχνολογικούς περιορισμούς.

Η κατανομή λειτουργιών αφορά τη βελτιστοποιημένη κατανομή λειτουργιών μεταξύ της τεχνολογίας και των ανθρώπων. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον ψηφιακό μετασχηματισμό, διότι υπάρχουν ενδεχομένως λιγότερα άτομα που μπορούν να παρέμβουν εάν ο σχεδιασμός του συστήματος δεν πληροί τις απαιτήσεις ασφαλείας ή εάν το σύστημα δεν λειτουργεί όπως προβλέπεται.

Καθώς εισάγονται περισσότερες ψηφιακές λύσεις, ο πειρασμός ήταν να δούμε τον ρόλο του ανθρώπινου στοιχείου στην εξασφάλιση της ασφάλειας να μετακινείται στο παρασκήνιο, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς από την εξίσωση. Στην πραγματικότητα, τα συστήματα υψηλών επιδόσεων εξασφαλίζουν βέλτιστα αποτελέσματα εξετάζοντας τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες τόσο των ανθρώπινων όσο και των τεχνικών στοιχείων σε μια δυναμική διαδικασία κατανομής των λειτουργιών.

Αυτό καθιστά ζωτικής σημασίας να ακολουθήσουμε μια διαδικασία σχεδιασμού με επίκεντρο τον άνθρωπο για να γίνουν οι παράγοντες που επηρεάζουν την ανθρώπινη απόδοση πιο εμφανείς. Θα βοηθήσει για την καλύτερη υποστήριξη των δυνατών σημείων και του μετριασμού των αδυναμιών του ανθρώπινου στοιχείου μαζί με τα τεχνικά και οργανωτικά στοιχεία κάποιας επιχείρησης.

Η επίτευξη και η διατήρηση της ασφάλειας σε έναν όλο και πιο ψηφιοποιημένο κλάδο της ναυτιλιακή απαιτεί πολλαπλές δράσεις: η αντιμετώπιση των αναγκών του ανθρώπινου παράγοντα σε ένα ψηφιακό περιβάλλον είναι κρίσιμη, αλλά έτσι είναι η ένταξη για τη διαχείριση της αυξανόμενης πολυπλοκότητας των συστημάτων. Ίσως το πιο σημαντικό, οι οργανισμοί πρέπει να αναπτύξουν στρατηγικές για τον ψηφιακό μετασχηματισμό για να τους εξοπλίσουν ώστε να κατανοήσουν και να διαχειριστούν νέους και αναδυόμενους κινδύνους.